Taxioorlog op Parkstation (Deel 2)

12 december 2018 - Johannesburg, Zuid-Afrika

Toen we om 6:30 uur vertrokken van wits richting Parkstation dachten wij ruim op tijd te zijn voor de bus naar Durban die om 8 uur zou vertrekken. Een rit van normaal nog geen 10 minuten bleek nu echter een uur te duren. Dikke file liet ons, ondanks ons ruime tijdsbestek, zweten om op tijd te komen voor onze bus. Gelukkig hadden we nog steeds een half uur speling toen we aankwamen op het station.

Vol bepakt met 1 grote koffer, twee trollies, rugzakken en losse tasjes stonden wij op het station in het midden van het CBD (waar dus veel criminaliteit is). De Uber zette ons af op de tweede etage van het station maar de bussen vertrokken vanaf te begane grond. Door rond te vragen kwamen we er achter welke bus gate we moesten staan want borden daar doen ze niet aan op Parkstation.
Aangezien we vol bepakt waren en geen enkele roltrap naar beneden werkte, gingen we opzoek naar een lift. Wij zijn het hele station afgelopen voor een lift die het deed maar ook de liften bleken het niet te doen. Aangezien dit 15 minuten van onze tijd had gekost besloten we maar gewoon de hele mikmak naar beneden te tillen. Maar met behoorlijk wat spanning aangezien dit betekende dat we de bagage tijdelijk voor het grijpen achterlieten.

Het ging als volgt: één iemand bracht de bagage per stuk naar beneden de ander bleef boven staan en de meeste helft van de bagage bewaken. Dan op het eind snel naar beneden rennen om de tijdelijke onbeheerde bagage weer bij te voegen bij het bewaakte deel. En dat twee keer met twee behoorlijk lange trappen. Het is een wonder dat we onze bagage nog steeds hadden.

Na dit obstakel en al enige stress rende wij naar onze gate. Gate 7 naar Durban moesten we zijn. Er stond een enorm lang rij. Twee, eigenlijk. Eén voor gate 7 en één ernaast voor gate 6, dachten wij. Na lang wachten werden de rijden in één gevoegd. Rij 7 moest aansluiten bij rij 6. Dit leek niet te kloppen dus toen we vroegen om onze busreis naar Durban om 8 zeiden ja je moet inderdaad nu in deze rij staan. Nou goed dus wij in de rij wachten. In de tussentijd waren er al 4 bedelaars naar ons toe gekomen om te vragen om eten of/of geld. Ook stormen er mensen op je af met van die pallet karretjes (niet automatisch maar handmatig) om je te helpen je bagage te vervoeren. In de tussentijd sta je in een rij war je geen kant op kan en mensen met grote families, huilende baby’s en mega bagage als grote dozen, bakken, dekens, en zelfs meubels, om je heen staan.

De rij ging zo langzaam dat inmiddels 8 uur al voorbij was maar de vrouw riep nog steeds om ‘’ 8 uur Durban please come through’’ dus wij wachtte geduldig (oke inmiddels iets minder geduldig misschien) af tot we aan de beurt waren. De mensen in de rij waren gestrest en aan het duwen om eerder aan de beurt te komen. Ik had geen idee hoe dit systeem werkte. Sommige mensen werden meteen doorgelaten en sommige moesten duwen in de rij. Wij stonden nog steeds in de duwende rij. Na 20 minuten over tijd waren we eindelijk aan de beurt. We lieten onze tickets zien en de vrouw keek ons raar aan. Ze vertelde ons dat we bij gate 7 moesten zijn... Dus wij nogal verbaasd en enigszins geïrriteerd weg uit de rij en snel naar gate 7. Waar een vrouw druk op haar telefoon onverschillig op keek en ons vertelde dat onze bus al weg was.

Vol verbazing en onbegrip keken we elkaar aan, hadden we nou net onze bus gemist? Ik kon het haast niet geloven. Na de realisatie dat we onze bus gemist hadden en alle andere stressvolle voorgaande factoren waren we een beetje verbijsterd. Wat moesten we nu met al onze bagage midden in Parkstation het CBD?

Wij dachten we boeken de bus van een uur later maar de enige optie was een bus om 9 uur ’s avonds. En als we één ding zeker wisten was dat je niet de hele dag op Parkstation wil doorbrengen met je bagage en je wil er zeker niet zijn in de avond.

Daarom besloten we even ergens te gaan zitten om rustig onder het genot van een kopje koffie te bespreken wat nu. Het was een terras in parkstation dat omringd was met hekken. We keken uit op het midden van hall. We besloten te kijken naar de prijzen voor een vliegticket, gelukkig vielen de prijzen heel erg mee en was er een vliegtuig dat om 3 uur zou vliegen. Dit zou perfect zijn. Het enige probleem dat we hadden was onze bagage. Als we met het vliegtuig zouden gaan hadden we een gewichtslimiet van 20 kg per koffer en 7 kg voor handbagage. Mijn koffer was meer dan 20 kg en we hadden ook nog twee propvolle trollies die ook zeker meer dan 7 kg wogen. Dit was een probleem.

In de tussentijd dat we daar zaten gebeurde er gekke dingen. De eerste paar minuten dat we daar zaten hoorden we ineens iedereen schreeuwen. We zagen een man met gescheurde kleren een sprintje trekken met een andere man er achteraan in pak. Kassières klommen op hun toonbank om het te kunnen zien en iedereen in de hall was nu gefocust op de man die een sprintje trok om de deur de te halen om het station uit te komen. Op het station probeerde random mensen de man te laten struikelen, en dat terwijl hij enorm hard aan het rennen was. Als het hen gelukt was had hij een behoorlijke val gemaakt waarschijnlijk. Ondanks dat dat ze niet lukte, vertraagde het de man wel. Even later zag de politie het en hen lukte het hun de man op tijd te ‘’vangen’’. Hij had blijkbaar de telefoon gestolen van de man in pak en die had hem nu weer terug. De man werd mee genomen en afgevoerd. Ik vroeg me af hoe wanhopig de man/jongen wel niet moest zijn geweest om zo’n risico volle plek te kiezen. Hij had een behoorlijke sprint te trekken in het midden van vele mensen en politie die hem kunnen pakken. Het was behoorlijk dehumanizing om te zien. Iedereen die die man probeerde te tackelen en public shaming door het geschreeuw en gelach.

Hoewel ik stelen uiteraard niet goed keur en het uiteraard niet oké is om de telefoon van de man te stelen vond ik het toch bizar hoe deze man/jongen behandeld werd. Gezien zijn situatie leefde ik erg met hem mee en snapte ik best waarom hij het deed. Maakt het nog niet goed, maar om hem dan zo inhumaan te behandelen vond ik too much en pijnlijk om te zien.

De volgende spraakmakende gebeurtenis was een zichzelf pratende, haast schreeuwende, man in gescheurde dunne lapjes stof. Alleen kleine delen van zijn lichaam waren bedekt. Verder was hij naakt. Je kon alles zien. Rennend en springend liep hij door de hall heen en je zag zijn zaakje alle kanten op bungelen. Het bizarre was dat hij niet dronken leek, hij leek eerder zwaar getraumatiseerd en had geen besef meer van het hier en nu. Zo totaal in zichzelf gekeerd en de eigenwaarde leek verdwenen. Misschien was hij wel dronken, maar dan nog. Dit is hoe het op mij overkwam. Het was ontzettend verdrietig, triest en pijnlijk om naar te kijken.

Inmiddels zaten wij nog steeds met ons koffer dilemma en hadden we bedacht dat we misschien in het CBD ergens een goedkope extra koffer konden vinden (dat is dan weer handig van het CBD daar kan je koffers vinden voor 10x goedkoper dan op het vliegveld en door deze hoge onverwachtse uitgave konden we dat wel gebruiken). Het plan was: ik zou in het restaurant bij de koffers blijven en mijn reis buddy zou zonder telefoon etc. gaan zoeken naar goedkope koffer opties in het CBD.

Zo gezegd zo gedaan, even later kwam hij terug met een koffer. Op het vliegveld zouden we ze dan ompakken. Het boeken van de tickets was ook nog wel een uitdaging aangezien we daarvoor een TAN-code nodig hadden maar we hebben beide een Zuid-Afrikaanse sim dus hadden we een pinnetje nodig om onze oude sim kaart te gebruiken. Nou dat koste ook wat tijd maar uiteindelijk was het gelukt.

Goed, we waren klaar om naar het vliegveld te gaan dus we hadden een Uber besteld naar het vliegveld. We liepen naar dezelfde plek als waar de Uber ons had afgezet. Een parkeerplaats op de tweede verdieping van Parkstation. Toen onze Uber aangekomen was, wachtte hij ons op voor de ingang van de pakker garage (aangezien hij anders geld moest betalen om er weer uit te kunnen komen). Wij met onze vele bagage naar de Uber waar een man bij de ingang van de parkeergarage aan ons vroeg: ‘’Is this your Uber?’’. Dus wij zeiden ja. En hij loop met ons mee. In eerste instantie hadden we geen idee wat er gebeurde. De man zij steeds: ‘’I’ll get you an Uber, I’ll get you an Unber” en wij hadden zoiets van nee dank je, we hebben er al een. Ze waren met zijn tweeën. Ze liepen met ons mee naar de Uber, de ene probeerde de Uber te intimideren en de andere man vertelde ons dat hier geen Ubers mogen komen. Hij vertelde ons dat alleen 500m verderop Ubers mogen ophalen. Maar aangezien het midden in het CBD was voelde wij ons daar niet al te veilig bij. Maar toen de man begon de duwen en ons probeerde te bedreigen en hij nog eens benadrukte dat het hier echt niet mocht, zeiden wij oke dan lopen we wel 500m naar voren. We probeerde met de Uber driver te communiceren maar de man ging ervoor staan. Hij werd steeds agressiever. Hij zij dat als we deze Uber zouden nemen we niet veilig zouden zijn en hij begon te roepen en te fluiten naar mensen verderop. Die kwamen nu onze kant op. Wij waren inmiddels redelijk in paniek. Toen we de mensen zagen naderen zijn we snel teruggelopen naar de parkeergarage. De man bleef ons volgen en de andere man was nog steeds de Uber driver aan het lastigvallen. We waren bang en liepen snel het station in. We probeerde de man af te schudden en dat lukte in eerste instantie.

Even later kwamen we hem weer tegen en zei hij: ‘’You need Taxi? This way!’’ dus wij zeiden weer nee dank je en zijn gelukkig weer weg gekomen. Het probleem was dat we ook niet naar de politie konden. Eerst dachten we namelijk we gaan bij de politie staan of het aangeven bij de politie maar een vriend van ons (een local) had ons vertelt dat veel politie daar nog al corrupt kan zijn en ze nogal eens samen willen werken met de Taxi drivers om extra geld te kunnen verdienen. Dit wilde we niet riskeren. We hadden al eens een negatieve ervaring hiermee.

Toen we weer midden op het station stonden dachten we na over hoe we hier weg konden komen. Een taxi vertrouwde we nu zeker niet meer en een Uber werd lastig omdat de parkeerplaats letterlijk het enige mogelijke pick-up poit was en de rest van het station is omringd door het CBD, dus te voet konden we ook nergens heen gaan met al onze koffers. Gelukkig hadden we nu wel wat speling in tijd voor ons vliegtuig vertrok maar ook niet al te veel.

We besloten in godsnaam nog maar een keer een Uber te proberen dan. We waren alleen bang dat de man ons weer zou zien. Ik voelde me net als of ik in een film zat het was behoorlijk spannend.

Na 3 mislukte Uber pogingen hadden we iemand bereid gevonden om de parkeergarage in te rijden. Op deze manier zou het niet opvallen dat het een Uber was. Ergens in de hoek pikte ze ons op.

Eindelijk na veel stress en een hell of een ochtend zaten we veilig in de Uber naar het vliegveld. Daar ging alles gelukkig redelijk soepel. Eenmaal in het vliegtuig konden we weer een beetje ademhalen.
Eindelijk waren we vertrokken richting Durban.

Blijkbaar is er dus een serieuze Taxi vs. Uber oorlog in Zuid-Afrika. Vooral op busstations is het erg. Het vliegveld is vaak prima te doen. Dan geeft de app een specifieke locatie aan als ophaal punt. Neem dit serieus en ga daar heen. Vraag Ubers niet je ergens anders op te halen.

Daarom als we één ding geleerd hebben van dit avontuur is het: zeg nooit tegen iemand dat je met Uber gaat. Altijd zeggen dat een vriend je komt ophalen!

Dit was ons vertrek avontuur.

Liefs,
Sammie