Afscheidssymptomen

Beste allemaal, 

Het is al een tijdje geleden sinds mijn laatste bericht met de mededeling dat ik van plan ben een soort reis- en ervaringenblog bij te gaan houden. Ik ben namelijk nog steeds in het vertrouwde Nederland en het leek mij daarom in eerste instantie niet interessant om nu al wat te schrijven, maar wellicht is dit toch interessant. Misschien is het leuk te vergelijken met als ik straks daar ben en om te weten wat ik nu ervaar. 

Na de indiening van mijn visumaanvraag ben ik onbewust een nieuw traject ingegaan, heb ik gemerkt. Namelijk: het afscheid nemen. Ik besef mij steeds meer hoe snel de tijd weg tikt. Waar ik hiervoor nog bezig was met het zo veel mogelijk doorgaan met mijn ''gewone leven'' en zo min mogelijk bezig was met mijn tijdelijke vertrek, is dat nu omgeslagen naar een enorm besef van dat ik mijn familie, vrienden en vriend een half jaar niet zal zien. Dat ik in een omgeving terecht kom waarin ik helemaal opnieuw begin en waar ik op mijzelf aangewezen ben. 

De vraagtekens die eerder ergens in mijn achterhoofd in het klein aanwezig waren zijn nu enorm gegroeid en hebben hun plek op de voorgrond veroverd. 
De hoeveelheid aan waarschuwende reacties voor de onveiligheid in Johannesburg groeit. Kleine onzekerheden nemen momenteel een beetje de overhand.

Hoe komt dat? Door de onzekerheid over de situatie waarin ik terecht kom. Ik heb nog steeds geen idee hoe het daar precies zal zijn en tegen welke (kleine) dingen ik zal aanlopen. Ik denk dat ik er enorm aan toe ben om nu maar gewoon te gaan. Let's get it over with. En daarmee bedoel ik niet het half jaar studeren maar de dingen als: het aankomen, die eerste ervaringen, de basis dingetjes die dan eindelijk geen onzekerheid meer vormen. Het enigszins weten waar je aan toe bent.

Internet biedt natuurlijk uitkomst samen met mijn (net aangeschafte) reisgids, maar in het echt is het toch vaak allemaal weer net even anders en daarbij kan je natuurlijk nooit alles van tevoren opzoeken. Het meeste is gewoon ervaren en op je af laten komen. Toch moet ik zeggen, na zo'n half jaar aan voorbereiding en na al het geregel en gestress tussen de bedrijven door, maar ook een half jaar aan enthousiasme, inbeelding en nieuwsgierigheid is de spanning rondom het daadwerkelijke vertrek (dat nu erg dichtbij komt) heel hoogopgelopen merk ik.  

De focus op ‘’het afscheid nemen’’ is best confronterend ineens. Ik probeer het zo veel mogelijk te relativeren want het is maar een half jaar en dat is zo voorbij natuurlijk! Rationeel gezien weet ik dat ook wel, maar mijn gevoel lijkt zich daar nog niet helemaal bij neer te kunnen leggen. Ik wil zo veel mogelijk met vrienden en familie doen en het zo goed mogelijk ''afsluiten'' (tijdelijk dan natuurlijk). Dat betekent op de valreep toch nog zo veel mogelijk leuke dingen doen met vrienden en familie.

Echter heb ik momenteel ook nog gewoon een erg drukke schoolperiode waarin we onderzoek doen en daar gaat veel tijd en energie in zitten. Ook heb ik nog altijd kleine dingentjes te regelen voor Zuid-Afrika tussendoor (volgens mij ben je daar nooit klaar mee voor je gevoel, constant toch checken en tips van anderen nog even opvolgen op de valreep) die tijd kosten. Ik probeer te sporten, werken en mijn aandacht onder vrienden en mijn vriend en familie te verdelen. Daarbij probeer ik ook nog af en toe rust te nemen (dat er vaak bij inschiet). Verder ook nog druk met het regelen van een klein afscheidsfeestje waar weer tijd in gaat zitten (maar wat wel ontzettend leuk is natuurlijk!). 

Normaal zouden deze dingen allemaal geen probleem zijn als ik mij niet zo druk maakte om mijn vertrek, maar ik merk dat die spanning er toch zit. Wat natuurlijk logisch is maar dat maakt het lastig alles goed te managen. Door het velen ''willen'' (en dus ook doen) neem ik weinig rust en merk ik dat ik erg vermoeid ben waardoor ik de spanning nog meer begin te voelen. Kortom een vicieuze cirkel. Ik worstel een beetje met de vragen: Moet ik rust nemen en zorgen dat ik uitgerust naar Zuid-Afrika ga? Of moet ik nu nog zo veel mogelijk leuke dingen doen en als ik eenmaal in Zuid-Afrika ben mijn rust pakken? Aangezien ik namelijk wel geteld twee weken heb in Zuid-Afrika voordat mijn studie daar alweer officieel begint (dus geen echte zomervakantie voor mij). Een balans is denk ik vaak het antwoord. Zo ook nu.

Lastig om er mee om te gaan vind ik het wel maar ik weet dat het zich vanzelf allemaal wel weer oplost. Het is een fase en hoort erbij. Toch verwacht je bijna altijd dat het bij jezelf wel mee zal vallen denk ik.

Eén van de dingen waar ik rust uit haal is de Quote:
‘’Afscheid nemen is niet loslaten, het is een andere manier van vasthouden.’’.

Dat is natuurlijk waar. Het afscheid is niet dat je elkaar nooit meer ziet en ook niet dat je elkaar minder gaat waarderen maar het is op een andere manier omgaan met de relatie die je met een persoon hebt. Tijdelijk een andere invulling geven aan een relatie. Dat vergt een beetje creativiteit en een heleboel flexibiliteit maar als dat lukt, you’re all good.

Ook een zeer ontnuchterend filmpje was deze: https://www.youtube.com/watch?v=q7hloIBHVGk

Heerlijk relativerend. Kans is groot dat vele hem al kennen maar het blijft heerlijk om die nuchtere woorden te horen: ‘’Then why worry?’’. Helemaal op een moment dat je je weer eens te druk maakt om dingen die eigenlijk onnodig zijn.

Het van mij af schrijven werkt erg therapeutisch merk ik dus dat belooft wat voor mijn reis/ervaringenblog.

Voor nu waren dat mijn zorgen maar bovenal heb ik er nog steeds ontzettend veel zin in en daarom wil ik afsluiten met een hele gelukkige mededeling:
IK HEB VANDAAG OFFICIËEL MIJN VISUM ONTVANGEN!!!

Dus nu is het officieel: Zuid-Afrika here I come!

Heel veel liefs,
Sammie (die nu officieel naar Zuid-Afrika gaat).