Het beginproces

7 juli 2018 - Johannesburg, Zuid-Afrika

Na de blog over mijn aankomst, heb ik vier dagen rondgezworven op deze campus. Ik ben zelf op pad gegaan en ben zo gaandeweg terecht gekomen bij afdelingen op de campus die mij verder konden helpen.

Eerst de International Office en daarna Sunnyside (het kantoor van Princes) waar ik enorm vriendelijk en warmhartig werd ontvangen. Princess vertelde dat ik de eerste was die was aangekomen in het International house (de accommodatie waar ik verblijf). Het bleek dat ik een studentenkaart nodig had om van de campus af te kunnen.

Tot die tijd moest ik het doen met een zeer klein supermarktje (met het selectieve aanbod in producten/eten waar ik over schreef in mijn voorgaande blog). Pannen had ik niet, bestek, borden, bakjes niks. Mijn waterkoker deed het niet en mijn magnetron ontplofte zo'n beetje toen ik hem voor het eerst aan zetten, er kwam een elektrische schok en rook uit (dus daarna niet meer aan durven zetten). Ik had geen koelkast en mijn kookpitjes kreeg ik ook niet aan de praat maar wonder boven wonder deed mijn oven het wel! Wat een mazzel! Haha! Nou loste dit zich gelukkig gedurende de tijd vanzelf op. Op dag 2 klopte er een 'handyman' aan die mij vertelde dat als er iets mis is of als er iets ontbreekt in het huisje dat ik dat dan bij hem moest melden. Nou zo gezegd, zo gedaan. Ik kreeg vrij snel een koelkast (met de schimmels er nog in van mijn voorganger) en die kon ik de dag erna gebruiken. De waterkoker zouden ze niet meer aanbieden vertelde hij, en de rest ging hij zo snel mogelijk naar kijken. Het was een ontzettend leuke man die er alles aan wilde doen om het mij zo veel mogelijk naar mijn zin te maken, zodat ik mij op mij gemak zou voelen gedurende mijn verblijf hier.

Nou bleek het aanvragen van een studentenkaart dus nogal een dingetje. Van de international office naar Faculty of humanities, daarna studie je courses goed laten keuren, dan weer terug naar Humanities en dan zou ik mijn studentenkaart aan kunnen vragen.

Nou zou je denken kat in bakkie als je dat zo hoort. Maar niets is minder waar. De campus is hier namelijk mega! En de gebouwen heten bijna allemaal "Science building" wat dus niks zegt. Dus in een doolhof van megagebouwen ben ik alle verdiepingen afgelopen zoekend naar: Antropologie, Sociologie en Arts. Aangezien mijn courses onder die drie (verschillende) studies vallen.

Na een lange zoektocht en veel rondvragen had ik de antropologie afdeling gevonden. Het was een hele lange gang met iets van 15 deuren. Allemaal dicht. Op iedere deur stond: "professor of anthropology". Ik heb vervolgens op alle deuren geklopt maar niemand deed open. Tuurlijk, het zal niet, dacht ik. Eentje had een briefje hangen met "back in 30 min". Dus ik dacht, ik blijf even wachten en anders probeer ik het morgen weer. Na een half uur was er nog altijd niemand. De volgende 3 dagen gingen exact hetzelfde. Ik ging naar de antropologie afdeling, klopte op alle deuren en niemand deed open. En het briefje van "back in 30 min" hing elke dag weer op de deur. Ik denk dat het de Zuid-Afrikaanse 30 minuten waren. Hoe dan ook zakte mij de moed een beetje in de schoenen.

In de tussentijd was ik bij Princess langs geweest en had ik haar verteld over de situatie. Ze zij dat ik moest blijven proberen maar dat ze mij voor de time being wel even een keertje mee kon nemen off-campus om wat boodschappen te doen. Dit was mijn eerst keer off-campus.
Ik had het niet verwacht maar het voelde als een enorme opluchting om even die vrijheid te hebben. Hoewel ik een dubbel gevoel had, aangezien iedereen mij er zo vaak op had gewezen (en ook Princess zelf) dat het niet veilig was en dat je op je hoede moest zijn. Het voelde als vrijheid met een nare bijsmaak.

Echter naar mate we verder het Centrum in liepen voelde in mij steeds meer op mijn gemak. De sfeer was super dynamisch en prettig. Iedereen was heel vriendelijk, eigenlijk. Er viel een kleine last van mijn schouders. Eenmaal in de supermarkt, heb ik als een wilde ingeslagen. Een pan, bakjes, shampoo, bestek, fruit, groente, rijst, peper en zout. Want wat moet je in godsnaam allemaal inslaan als je geen idee hebt wanneer je weer boodschappen kan doen en als je vrijwel nog niks in huis hebt. Ook was er tijdsdruk aangezien ik Princess niet wilde ophouden (hoewel zij mij geen moment dit gevoel gegeven heeft). Ik eindigde met een super volle kar met boodschappen. Maar wat was ik blij en opgelucht! Hier kon ik wel even mee vooruit. Beter dan leven op popcorn en pizza.

Aangezien het zo veel was, moest een jongen van de supermarkt de kar naar Wits rijden (dat was gebruikelijk) tegen een kleine vergoeding. Prima dacht ik.

Onderweg kwamen we allemaal mensen tegen van Wits die Princess kenden. Een voor we het wisten liepen we in een soort optocht naar Wits. Het was heel gezellig!

Eenmaal in mijn kamer aangekomen met de boodschappen heb ik snel mijn kamer helemaal schoongemaakt en opgeruimd. Alles nog een keer grondig. Hoewel er hier schoonmakers zijn, lag mijn kledingkast vol dode mieren en stof en zat mijn koelkast onder schimmel, dus daar moest nodig wat aan gedaan worden. Dat soort plekken (en in kastjes bijvoorbeeld) komen ze natuurlijk niet.

Na de grote schoonmaak en mijn nieuwe boodschappen was ik weer een gelukkig mens. Echter had ik nog steeds mijn studentenkaart niet. Toen ik op de vierde dag opnieuw aanklopte bij iedere deur van de antropologieafdeling was er (geen grap) bij de allerlaatste deur zowaar een stem die zei: come in! Ik geloofde het haast niet. Ik deed de deur open en uit opluchting is het eerste wat ik zij: yes! Ik legde de situatie uit aan de man en hij was zowaar blij mij te zien. Hij voelde zich licht schuldig, want hij vertelde dat hij er iedere dag wel was geweest maar dat hij rondjes aan het lopen was of bij mensen op visite was geweest, aangezien er gedurende deze winterbreak niet zo veel te doen was zei hij.

Het maakte mij al niks meer uit want mijn dag kon niet meer stuk! Hij zette de handtekening, ik rende naar de faculteit van Humanities (aangezien het half 4 was en alles om 4 uur sluit hier). Daar heb ik na 20 minuten en veel gedoe eindelijk goedkeuring gekregen voor mijn antropologie courses. Daarna heb ik een sprintje getrokken naar de studentcarddesk waar ik op de valreep mijn pas heb kunnen aanvragen.

(En dan is dit nog de verkorte versie, want ik ben behoorlijk vaak van het kastje naar de muur gestuurd tussendoor.)

Hoe dan ook, ik was opgelucht. Het was eindelijk gelukt. Toen ik thuis was veranderde die euforie al snel ik een gevoel van: goed, en wat nu? Want zoals gezegd was het niet echt verstandig om alleen de campus af te gaan. Gelukkig waren er nog wel kleine dingentjes waar ik mij op kon focussen, aangezien ik nog geen idee had waar de "laundry room" was bijvoorbeeld en ik moest ook het postkantoor nog vinden. Verder moesten mijn andere vakken moesten nog goedgekeurd worden alleen zoude alle professoren daarvan pas eind volgende week terugkomen, hadden de mensen van die afdeling gezegd die ik had gesproken.

Daarnaast was ook op de campus nog genoeg te ontdekken maar aangezien het zo groot was, was het een groot doolhof en was het risico op verdwalen best groot. Daarom om de tijd op te vullen heb ik regelmatig een praatje gemaakt met de staff hier en ben ik bij Princess op visite geweest. Ik heb in het park gezeten en met random mensen gekletst. Er was een ontzettend fijne sfeer maar het voelde ook enigszins doelloos en als tijd verspilling. Ik wist niet zo goed wat ik nu moest. Het was dubbel want aan de ene kant was het heerlijk even helemaal alleen te zijn zonder verplichtingen, maar aan de andere kant wilde ik dit niet voor lang zo houden en daarom moest ik natuurlijk wel investeren in contanten met anderen.

Netflixen op me kamer had ik inmiddels wel gezien maar het probleem was dat er weinig mensen op de campus waren door de winterbreak. Dit probleem loste zich op toen gister eindelijk andere internationale studenten waren gearriveerd. Toen ik dat hoorde dacht ik, die moet ik helpen! Ik ga hun niet de ervaring geven die ik had gehad.

Later kwam ook een Mexicaans meisje, die hier al een semester had doorgebracht (en bijna weg ging), helpen. Zij zou ons alles laten zien en had dezelfde instelling als ik. Ze vertelde dat zij een vergelijkbare ervaring had en dat zij zich erg verdwaald voelde in het begin. En al helemaal omdat zij aankwam in de tijd dat er een staking was op Wits onder het personeel en alles hier nog eens een extra "mess" was.

Er waren 3 Franse meiden en 1 jongen van Pakistan (die studeerde in de VS) tegelijkertijd aangekomen. We gingen eerst naar de International office maar het werd al snel duidelijk dat zij hun pas niet vandaag nog konden aanvragen en dat zij maandag terug moesten komen (aangezien alles hier in het weekend dicht is op de campus).

De Mexicaanse meid vertelde ons dat je zonder pas ook makkelijk het terrein af kon. Ze heeft ons ontzettend veel uitgelegd en vertelde ons dat zij de eerste paar dagen ook in angst leefde maar daar spijt van had. Ze zij wees ons erop voorzichtig te zijn, maar zei ook: trek er wel gewoon op uit, het is echt niet zo erg, je voelt vanzelf aan of iets kan of niet! Ze heeft heel veel plekken aangeraden en sommige afgeraden, precies uitgelegd in welke buurt wat te doen en vooral duidelijk gemaakt niet bang te zijn.

Verder zijn wij die het centrum ingegaan en hebben we met zijn alle geluncht in een leuk cafeetje waar je live de voetbalwedstrijd: Frankrijk- Uruguay, kon kijken. Het was ontzettend gezellig!

De dag erna (vandaag) hadden afgesproken om 11 uur bij de receptie. We hebben de campus bus gepakt (gratis) naar het centrum. Die bracht ons naar een grote Shopping mall waar ze van alles hebben. Ook een mega supermarkt met gluten en lactose vrije producten (Happy me)! Verder was er een kunsttentoonstelling, twee bioscopen, leuke lunchrooms, kledingwinkels, en nou eigenlijk alles. Het was heel mooi en nieuw allemaal. Niet echt leuk in de zin van cultureel, maar wel heel handig en makkelijk. We hebben weer een ontzettend gezellige dag gehad met zijn allen en veel benodigdheden in kunnen slaan.

Daarna ben ik met de Pakistaanse jongen de campus verder gaan verkennen. Het blijkt nog veeeel groter dan ik dacht. We hebben erg gelachen, filosofische gesprekken gehad (ik hou er van) en uiteindelijk lekker studentikoos ik mijn kamer noedels gegeten onder het genot van oer-Hollandse en Pakistaanse muziek.

De dagen tot nu toe hebben mij nu al veel inspirerende inzichten gebracht. Gisteravond heb ik ook bijvoorbeeld met een Nigeriaanse jongen gekletst en die heeft mij een beetje Yuruba geleerd. De taal van zijn stam. Verder ook weer interessante discussies gehad.

Mijn antropologische zintuigen worden hier optimaal geprikkeld! Ik vind het heerlijk! Zo veel nieuwe mensen, visies en ideeën. Dat maakt het leven zo mooi. Ik word hier iedere keer weer geïnspireerd. Ik kijk vol verwondering om mij heen. Een beter gevoel bestaat niet.

Dat was het dan weer voor vandaag.
Ik vond het ontzettend moeilijk al mijn ervaringen even in een notendop samen te vatten. Want er zijn nog zo veel meer zingen die ik zou willen vertellen!

Maat dat is voor een andere keer, dus tot snel!

Liefs, Sammie

Foto’s

4 Reacties

  1. Marie-José:
    7 juli 2018
    Wat een verhaal Sammie..daar zit veel tijd in! Mooi om alles van jou zó te volgen
    Liefs MJ
  2. Ellen:
    7 juli 2018
    Haha Sammie you go girl! Leuk om te lezen. Dikke kus en geniet nog even van je vrije dagen voordat college begint. Liefs mama
  3. Johan Scherpenkate:
    8 juli 2018
    Prachtig meid. Wat een nieuwe wereld, hè.
  4. Els Bakker:
    8 juli 2018
    Girl power!!!!! Leuk om zo op afstand mee te kunnen leven met jouw avonturen.😘 Groetjes Els en Fred