Kimberley

Beste iedereen, 

Het is alweer een lange tijd geleden sinds ik een verhaal op mijn blog geschreven heb.
Mijn laatste post was een behoorlijk intens verhaal met de manier waarop dit land en de prachtige mensen hier mij geraakt hebben. 

Dit is een ongoing proces. Heel veel mensen vragen mij regelmatig: hoe lang bent je hier al? Dan antwoord ik dat ik hier inmiddels al weer meer dan een maand zit. Vaak is een volgende vraag: maar mis je thuis dan niet? Op deze vraag weet ik moeilijk antwoord te geven. Want ja, tuurlijk mis ik thuis! Al helemaal mijn familie en vrienden. Maar ik geniet (en leer) hier ook zo erg! 

Elke dag als ik hier de deur van mijn kamer uitloop leer, zie of ervaar ik iets nieuws. En dan heb ik het niet perse of de lectures, maar zelfs eerder over de kleine dingetjes uit het dagelijks leven. Van de mensen, de omgeving, de dagelijkse activiteiten die zich nu in een andere context afspelen. En dat gevoel is zo ontzettend bijzonder!

Ik heb mij bijvoorbeeld ingeschreven voor de sportschool hier op de campus (aangezien het zwembad hier nog steeds leegstaat i.v.m. ''de kou'') waar ik nu regelmatig naar toe ga.

Het is een sportschool als ieder ander. Een vriend vertelde me zelfs dat de apparaten daar, het zelfde waren als de apparaten van zijn sportschool in Nederland. Er is niks bijzonders aan het concept sportschool en toch zijn er zelfs daar dingen om van te leren. Het voelt als thuis in een andere context. Terwijl je op de fiets stapt en begint met je training, kijk je naar het Zuid-Afrikaanse nieuws en zie je de Woman's march die bezig is door het hele land. Met name Cape Town en Johannesburg zijn in the picture. Naast de tv's zijn grote ramen waardoor je uitkijkt op het prachtige heuvelachtige landschap en de huizen van Johannesburg. Alles door elkaar, kasten van huizen naast parken die gebruikt worden als woonplaats (door hun gebrek aan geluk). 

De avond daarvoor had ik het nog gehad over de Woman's march in een bar op de campus. Een aantal meiden uit Joburg waren van plan mee te doen met de March. Ze nodigde mij uit om ook mee te lopen en te strijden tegen de genderongelijkheid. De meiden spraken vol passie over de march en al snel merkte we dat we als vrouw veel gedeelde ervaringen hebben op bepaalde gebieden. Het hoeven geen grote levensgebeurtenissen te zijn, maar het zijn juist de kleine dingen waar je tegen aan loopt. De dingen die niet eens meer als ''dingen'' bestempeld worden omdat ze zo normaal zijn geworden, dit zijn vaak gedeelde genderongelijkheid ervaringen. 

De passie werd bestempeld met muziek en dans. De meiden zongen een lied dat ging over verzet dat stamde uit de tijd van apartheid en de onderdrukking daarvan. Helaas zal ik nooit volledig kunnen begrijpen en voelen hoe het is om zulke mate van onderdrukking en uitsluiting te ervaren. Maar op het moment dat je de verzet liederen hoort, geloof me dan voelt ieder mens op deze hele aardbol de emotie en de kracht van de mensen die dit wel hebben meegemaakt. 

Ondanks dat ik de gender struggle tot op zekere hoogte met de meiden deelde en begreep, voelde ik nog steeds een enorm gebrek. Mijn verlangen om alle emoties te voelen en te begrijpen is groot. Begrijpen doe ik het steeds meer en voelen ook, toch moet ik leren accepteren dat er altijd een deel van mij niet bij de ervaringen kan die zij meegemaakt hebben. En dat vind ik soms best lastig en confronterend.

Het feit dat ik geboren ben als wie ik geboren ben en daardoor in deze bevoorrechte situatie leef wordt ontzettend confronterend wanneer je ziet dat je leven er ook heel anders uit had kunnen zien. 

Terwijl ik dit schrijf ben ik mij bewust van het feit hoe naïef dit wellicht klinkt. Toch probeer ik mij over die schaamte voor mijn nativiteit heen te zetten. Het niet erkennen van je naïviteit kan namelijk behoorlijk arrogant overkomen. Ik probeer mij meer bewust te zijn van dat ik opgegroeid ben ik een andere omgeving met een andere cultuur en dat dat automatisch leidt tot een zekere mate van naïviteit naar andere culturen. Hoe open-minded je ook bent als persoon, je kan het jezelf niet kwalijk nemen dat je opgegroeid bent met bepaalde normen en waarden. Maar belangrijk is wel dat je erkent dat het deel is van wie jij bent en hoe jij gezien wordt. Het enige wat je kan doen is daar op blijven reflecteren. Wees je bewust van deze uitgangspunten maar laat dit niet een discussie in de weg staan. 

En dat geld niet alleen voor mij en mijn Nederlandse cultuur natuurlijk maar voor iedereen die in een bepaald land en in een bepaalde omgeving opgegroeid is. 

Oke, genoeg over deze persoonlijke emotionele struggle. Hoewel ik hoop en denk dat velen dit misschien herkennen. Het is een confrontatie die ik doormaak maar ik denk vele reizigers (en zelfs non-reizigers) met mij. 

Los van het confronterende deel maak ik ook veel inspirerende dingen mee. Mensen die een sterke persoonlijkheid hebben en staan voor wie zij zijn. Studenten die even oud zijn als ik en ondertussen ook bezig zijn met het opvoeden van een kind. Levens keuzes die gemaakt moeten worden en niet bang zijn voor de confrontatie daarvan. Zoals ik al eerder verteld heb, protesten zijn heel veel voorkomend hier. Het is prachtig samen op te komen voor dingen die moeten veranderen ter verbetering van de levenssituatie voor velen.

Het gevoel van community. De gezamenlijke culturele tools die ze hebben in Zuid-Afrika maakt de mensen zo sterk. Zo zijn er talloze empowerment songs, die iedereen uit volle borst mee kan zingen waar dans bij zit en waarbij  ze ritmisch in hun handen klappen. Jong en oud kent het, Xhosa, Zulu of Tswana iedereen (iedere bevolkingsgroep) doet mee. Tijdens mijn fieldtrip naar Kimberley (voor antropologie) heb ik deel mogen uitmaken van dit fenomeen.

De leraar begon met een regel van een lied, een student volgde. Een andere student stond op en begon uit volle borst mee te zingen, nog een student stond op en begon in het gangpad van de bus mee te dansen en klappen. En voor we he wisten stonden er zo'n zeven man. Jong en oud mee te dansen en te zingen met het lied. En de emotie in de hele bus was voelbaar. Ik kreeg er oprecht kippenvel van. Zelfs de gene die niet mee zongen, zongen toch mee in hun hart.  

Indrukwekkend. En een prachtig gevoel. 

Los van het zingen, vertelde een meisje die mee was op de trip naar Kimberley dat als ze dansen in een club of waar dan ook, dat ze vele dansmoves hebben. En dat iedere dansmove een naam heeft. Ze vroeg aan mij hoe wij in Nederland danste. Ze lachte en zij: Zeker zo! En ze begon te dansen met een arm in de lucht op en neer bewegend en stappend op je plaats met je voeten. Ik moest lachen. Ik vertelde haar dat dat inderdaad veel voorkomt en zij vertelde mij dat dat een typisch ''white'' dancemove is. 

Toch danst niet iedereen zo in Nederland naar mijn ervaring, dus dat vertelde ik haar. Ze vroeg me opnieuw maar hoe heet jullie manier van dansen dan? Ik dacht na en wist oprecht niet hoe ik deze vraag moest beantwoorden in het begin. Voor mijn gevoel danst iedereen anders in Nederland en doet iedereen maar gewoon een beetje wat. Er is vast een soort standaard maar hoe moet je dat beschrijven en benoemen? 

Ik probeerde haar deze situatie uit te leggen maar ze vond het maar raar. Ze begreep de situatie, maar hoe kan je nou geen dansmoves hebben die iedereen bij naam kent!? Ze vertelde me zelfs, misschien moeten jullie dat toch maar een keer proberen. Geloof me dat is veel leuker, zij ze. 

Dus bij deze: heeft er iemand suggesties voor een nieuwe Nederlandse dansmove?
Ik sta open voor suggesties haha!

Verder hebben we op de trip prachtige dingen gezien. We zijn naar ''The big Hole'' geweest. Ja... ik heb de naam ook niet verzonnen. Maar bij de eerste keer had ik toch even hele rare gedachtes bij waar wij in gods naam we nu heen zouden gaan. 
Eenmaal aangekomen, je verwacht het niet, maar we waren inderdaad bij een enorm groot gat... maar gelukkig in de grond. Vlak naast de stad Kimberley. 

Het was en diamantenmijn, en het was gi-gan-tisch! Heel indrukwekkend om te zien. De historie van de stad kwam voort uit deze vondsten. Als natuur fenomeen, prachtig om te zien! Maar als cultuur historisch fenomeen toch weer verschrikkelijk om te weten dat slavernij hier de grote drijfveer van was. 

Des al niet te min hebben we met de groep daar een ontzettend fijne tijd gehad en hebben we veel leerzame dingen gezien. 

Het was een privilege om mee te mogen maken. 

Dit was mijn verhaal voor voorlopig weer, 
Ik kan zo veel vertellen dat ik merk dat dat me tegenhoudt om te schrijven. 

Daarom doe ik het beetje bij beetje. Misschien niet chronologisch meer maar dat maakt niet uit. 

Heel veel liefs en groetjes, 
Van mij uit Zuid-Afrika!