Voedselvergiftiging

Lieve allemaal, 

Vandaag had hier eigenlijk mijn verhaal oven mijn geweldige ervaring in Kruger Park moeten staan. Wat heb ik daar een geweldige tijd gehad. Wat een prachtige omgeving!

Samen met twee vrienden uit het International House zijn we daar heen geweest voor 5 dagen. We hebben 3 dagen Safari gedaan (en de Big Five gespot! plus nog andere prachtige dieren), daarna een dag een panorama tour met adembenemende uitzichten. Ik ben er nog steeds onder de indruk van. En de laatste dag hebben wij olifanten geknuffeld, die  niet meer in staat zijn terug te gaan in het wild. Wauw! wat een prachtige beesten zijn het, en zo intelligent ook! 

Helaas had de trip nog al een vervelende afsluiting. De nacht dat we weer thuis waren (gelukkig niet tijdens de trip!) heb ik de relatie met mijn toilet naar de next level gebracht. We waren onafscheidelijk. De hele nacht heb ik alles eruit gegooid. Zes uur achter elkaar tot er niks meer in mijn maag zat. Koude rillingen en hoge koorts. Het deed zo'n pijn. En oh wat was ik moe, van de trip alleen al, en nu nog meer na deze onverwachtse quality time met mijn toilet.

De momenten dat ik weer even in me bed lag en leek weg te zakken werden verstoort door mijn ''o zo leuke buurman''. Ik weet eigenlijk niet eens of ik dit al beschreven heb maar hier in het International House, zijn de muren van papier. Je hoort alles. Maar dan ook echt alles, helaas... Nou ben ik een van de gelukkige met een buurman die geen idee heeft van het bestaan van een koptelefoon of oortjes. Plus hij doet niet aan slaap... Om 2 uur 's nachts begint het riedeltje vaak. Hij komt zingend en enthousiast binnen en zet muziek op. Daarna is het documentaire tijd of Youtube video's die blijkbaar erg grappig zijn. Met een beetje mazzel krijgt hij rond 4 uur het idee: ''goh laat ik eens gaan slapen''. Dan zet hij zijn klassieke muziek op of van die film muziek (als achtergrond) en de volgende dag kan het zo maar zo zijn dat je om 7 uur 's ochtends met harde gospel wakker word gemaakt. 

Nou waardeer ik zijn veelzijdige muziek smaak zeer en wil ik geen buren ruzie starten, maar zo laat nog zo veel herrie, wordt op een geven moment te veel. In het begin was het nog te handelen maar het werd steeds erger. Nou weet ik gelukkig wel van het bestaan van oordoppen af, en heb ik daar tot nog toe vrijwel altijd mee geslapen. Maar dit is de druppel. Toen ik zo ziek was ben ik naar hem toegegaan met het verzoek ''headphones'' te gebuiken rond deze tijd. 
Hij leek nog al beledigt maar op dat punt kon het me niet veel meer schelen. 

Nog een probleem was dat ik geen flessen water meer in huis had. Nou kan je het water hier in principe wel drinken maar ik heb er altijd veel last van. Waardoor ik mij houd aan de flessen water. Na het vele spugen (en you know de andere kant) had ik natuurlijk water nodig. En aangezien mijn maag al over gevoelig was leek het mijn geen goed idee het kraan water te drinken. Daarom heb ik gewacht tot het 8 uur was en gelukkig heb ik hier hele lieve mensen die er voor me zijn op dit soort moment. Toen een vriendin van mij wakker was en mijn berichtje las is ze meteen water gaan halen en kwam ze met haar apotheek aan pillen en medicijnen aanzetten. Beide kwamen ze naar me toe om te checken hoe het ging en hebben me erg geholpen. 

Aangezien de symptomen matchten met de symptomen van Malaria, en Kruger Park een risico gebied is waar we allemaal behoorlijk lek geprikt zijn, leek het ons verstandig naar de dokter te gaan. 

Nou is er een dokter op de campus maar gek genoeg accepteert deze instelling geen ''Momentum Health'', de enige zorg verzekering die je kan afsluiten als je van uit een ander land komt. Heel het International House heeft deze (verplichte) Zuid-Afrikaanse zorgverzekering. Aangezien het een eis is voor je visum. 

''Gelukkig'' hadden we met zijn drieën al wat ervaring bij een dokter off-campus aangezien de rest al wat gezondheidsproblemen had gehad. Daarom met de Uber daar heen gegaan. Het was bloed heet en een behoorlijke uitdaging voor mij om overeind te blijven. Het voelde als of ik zwaar opium had geslikt ofzo... 

Eenmaal bij de dokter werd het al snel duidelijk dat ik een voedselvergiftiging had opgelopen. Maar voor de zekerheid wilde hij toch een bloed test doen voor Malaria. Dus wij naar het volgende gebouw met de Uber en een bloed test gedaan. Waar we in de wachtzaal uitermate geentertaint werden door een mannetje van 5 die behoorlijk op de praatstoel zat. Wat een schatje, wij weten nu alles over dinosaurussen en met zijn alle tot 100 geteld, we mochten zijn ''magazines'' lezen (folders over HIV haha) en we hebben even alle kleding stukken besproken en welke kleuren we het mooist vonden. 

Perfecte afleiding. De tijd was zo voorbij en we konden doorlopen voor de bloedtest. Nog steeds was ik energieloos. Na het prikken zijn we naar de supermarkt gegaan omdat we niks meer in huis hadden na onze trip. Met pijn en moeite de boodschappen gedaan en daarna snel naar huis. 

Toen ik eindelijk weer thuis was ben in meteen in me bed in slaap gevallen. Na ik denk twee uur werd ik wakker omdat de rest bij me kwam checken hoe het ging. Ik voelde me iets beter maar tot nog toe nog niks durven eten. Het idee alleen al maakt me misselijk. Drinken gaat gelukkig wel goed nu. Zo meteen beginnen met me pillen kuurtjes en dan gaat het allemaal vast vanzelf weer over. 

Ondertussen zit ik hier wel met koorts rillingen en maag krampen achter de laptop. Ik hoop dat vannacht beter gaat.  

Het safariverhaal komt nog wel denk ik. Maar voor nu moest ik even van me afschrijven hoe ik me voel. 

Door dit alles krijg ik ook een beetje heimwee. Een klasgenoot van me gaat nu toevallig kort terug naar Nederland en toen hij gedag kwam zeggen moet ik zeggen dat ik de gedachte aan thuis toch wel heel fijn vond op dit moment. 

Achja, dat hoort er ook bij. Zodra ik me weer goed voel is gaat dat gevoel ook weer helemaal goed komen. Dit is ook weer een goede nieuwe ervaring, hopelijk niet voor herhaling vatbaar maar dan is het maar weer gebeurd. 

Heel veel liefs, 
Sammie